Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Μίλα μου για εσένα.


 
Οι πονηροί μορφασμοί έφερναν αυτό το μονόπλευρο ρυτίδιασμα του προσώπου σου.
Πλέον αυτοί λείπουν και εσύ έγινες κάτι μονοκόμματο.
Κάτι που η αρχή και το τέλος διαφορά δεν έχουν.
Η αναπνοή σου πνίχτηκε και ο παλμός σου ατόνησε.

Στο φως της ημέρας τα λάθη φαντάζουν πλημμελήματα μα τα βράδια η σάρκα σου δε σε χωράει. Ξέρω τον πόνο των απαντήσεων.
Ξέρω πως είναι να βάλλεται η τελειότητα.

Στο δρόμο οι άνθρωποι σε αποκαλούν ωραίο και πετυχημένο.
Οι άνθρωποι όμως λένε μόνο ψέματα και ουδεμία ιδέα έχουν από δρόμο.
Είναι ανίκανοι μέχρι και να τον περπατήσουν.
Δείχνουν τέτοια αφοσίωση στα πεζοδρόμια.

Το ψέμα έχει τον χαρακτήρα μιας κακιάς συνήθειας.
Τις περισσότερες φορές όμως κρύβει πίσω του άγνοια κα αφέλεια.
Σε τρομάζει η ιδέα του να μην ξανασυναντηθείς με τον εαυτό σου και όμως παραμένεις αναπόσπαστο κομμάτι της λανθάνουσας τροχιάς.

Ξέχασες να απαντάς στις προκλήσεις και μοιράζεσαι την ασφάλεια του πεζοδρομίου.
Ξέχασες να αναζητάς την λύτρωση στο φως και έπαψες να την αποτυπώνεις στο χαρτί.

Όλα τα έχεις μπερδέψει μπροστά στην επιταγή της ομοιομορφίας.