Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Για τους φαν του πλατωνικού.


-Δεν μοστράρω. Ανέκαθεν μου άρεσε να με δοκιμάζω. Ανέκαθεν μου άρεσε να παραπλανώ.  Το αγαπάω και αυτό με κάνει να ρισκάρω. Τα αθώα λευκά πουκάμισα έχουν και αυτά το ρόλο τους. Και αν τα φορέσεις μαζί με ένα χαμόγελο ακόμη καλύτερα. 

-Το παιδί την βρίσκει στο ημίφως. Ακόμη ένας περαστικός ανταλλάζει λόγια και αφήνει σημάδια από πόλη σε πόλη. Ποτέ του δεν πρόλαβε τον χρόνο τι και αν το συνειδητοποιούσε κάθε φορά που έκλειναν τα φώτα. Ο ορισμός του για τον ρεμαλιασμό ήταν διαφορετικός από αυτόν που διδαχθήκαμε. Σωστός ή λάθος λίγη σημασία έχει.
   
-Ημιμάθεια και δικά της θύματα που νομίζουν τον εαυτό τους ελεύθερο. Όταν κλείσεις τα πατζούρια θα είναι δυσκολότερο το ξύπνημα. Γαμώ τους ελεύθερους ημιμαθείς λοιπόν.
   
-Κρυφοκαυλώνουμε με το διασημότερο όνειρο της υφηλίου. Κουτιά με διαφορετικό περιτύλιγμα. Καλοδιατηρημένες κυρίες βγάζουν βόλτα τις πιτσιρίκες και τις μαθαίνουν τα πρώτα κολπικά μυστικά. Ικανοποιημένοι πατεράδες για το χαρτί που έσπρωξαν και τον ξεψαρωμένο γιο τους. Και όλοι μαζί το βράδυ για δείπνο. Μπερδεμένα μυαλά από μπερδεμένα κουτιά για μπερδεμένα παιδιά. Συνέχισε να χτυπάς καθημερινά εισιτήριο. Μην στενοχωριέσαι. Κυλάνε οι μέρες και αφήνουν πίσω τους πολλά. Κυλάνε οι μέρες και αφήνουν πίσω τους τα πάντα. 

-Στα ραντεβού σταθερά ασυνεπής και όχι από επιλογή. Το συγκεκριμένο ήταν θέμα συγχρονισμού χωρίς όμως να με πειράξει που και αυτός δεν υπήρξε ποτέ. Έχεις ακουστά περί ανουσιότητας?

-Πρωτάρηδες και παλιοί συγκάτοικοι στην σκοτοδίνη. Πρώτο θρανίο μα πάντα αδιάβαστοι. Ακόμη ένας που δεν κοιμάται τα βράδια. Τα ταξίδια του μυαλού ήταν ανέκαθεν δυσκολότερη τέχνη από τα πραγματικά. Και ποιος γαμεί τους ιδεαλιστές ε? Εδώ σου έχω… ξανθά πρωινά, άσχημους καριερίστες με όμορφα ξυρισμένα πόδια, ταπεραμέντο 18χρονης που τρομάζει, επιτηδευμένο στριπτίζ από το απέναντι παράθυρο, ένα ζευγάρι που παράτησε την χώρα και άλλους δύο συντοπίτες που δεν άντεξαν, φωτεινούς πίνακες για αναχωρήσεις και πάντα λάθος αποβιβάσεις, παντός είδους αποτυχημένους ένστολους, ευγνωμοσύνη αστέγων για λίγο αλκοόλ, ανικανότητα που μερικές φορές μεταφράζεται σε νευρικές κινήσεις, αναγκαστικές επισκέψεις στα πορτοκαλί νοσοκομεία περασμένα μεσάνυχτα.

-Ίσως και να μου αρέσουν τα πλήθη. Ίσως γιατί συμβάλλουν στις εναλλασσόμενες σκέψεις μας. 


Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Ας το ονομάσουμε χαμένο ελεγχο.



Ο χρόνος κυλάει, το πάθος δίνει την θέση του στην λογική, η ορθογραφία στο παγκάκι χάνεται... μαζί και η θολούρα στα μάτια.

Δεν κάθεστε καν να ακούσετε την θέση ενός αντιρρησία. Οι μυρωδιές της καντίνας μας παίρνουν το μυαλό και χάνετε μία ακόμη συζήτηση. Μα τα καλύτερα είναι πάντα δωρεάν και έτσι μία καινούργια γεννιέται .  Καλοκαιρινό ξημέρωμα και αποχαιρετισμοί. Κάποιοι αφήνουν  την πόλη μετά από χρόνια και δυσκολεύονται. Αλλά έτσι κυλάει το πράμα.

Μέτρια κείμενα. Σαν να λέμε κακό γαμήσι.

Ανόητο να αγνοήσει κανείς την ανθρώπινη φύση. Να γαμάτε καλά για να μην έρθει η γελοία ώρα που θα βλασφημάτε την ανθρώπινη φύση.  

 Σκόρπιες λέξεις χαϊδεύουν τα αυτιά. Δεν υπάρχει κορεσμός στη τρέλα που συναντάς στο δρόμο. Και πρόσεξε. Γέμισε ο κόσμος με ψυχικές ασθένειες. Και κοίτα που ο ρακένδυτος παραμιλητής θα χαρακτηριστεί σαν τρελός ενώ εσύ σαν υγιής. Να χαρώ εγώ υγεία.

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Σαν απαραίτητη δυσαρέσκεια.



Αυτός…

--Δεν είχε μάθει ποτέ του να χορεύει. Όταν τελικά το παραδέχτηκε, αμέσως άρχισε να πιάνει την λογική του χορού.

Κατά την διάρκεια ενός πρωινού ακούμπησε τα χέρια και την μούρη του στα κάγκελα του μπαλκονιού. Κοίταξε μία τον ήλιο, μία τους περαστικούς και συνειδητοποίησε πόσο του έλειψαν και οι δύο. Σιγά σιγά άρχισε να σημειώνει ώρες, να ξυπνάει νωρίς και να δίνει ραντεβού με την γνώση, την κοινωνικότητα, τον έρωτα, την απλότητα...

Που συνάντησε τον άλλον…

--Με το ποδήλατο του ανέβαινε στο ψηλότερο κατοικήσιμο σημείο της περιοχής για να χαζέψει τα φώτα που κάποια στιγμή θα χανόταν ανάμεσα τους.

Λάτρης της εικόνας που με όμορφα λόγια αργά η γρήγορα έκανε δική του. Λόγια που δεν ξέρεις αν τα καταλαβαίνουν αλλά είσαι σίγουρος ότι τους αρέσουν. Κάποια στιγμή συνάντησε το ίδιο ταλέντο σε άλλα χείλη για να ανακαλύψει στην πορεία ότι η συνύπαρξη δύο τέτοιων ταλέντων ανακηρύττει μόνο έναν σταρ.

Που ήξερε αυτόν.

--Θα του ταίριαζε απόλυτα η βρώμικη πλευρά μιας μεγάλης πόλης. Για όσο την δοκίμασε του πήγε. Καλώς η κακώς δεν φώλιασε μέσα της.

Αυτός δεν ήξερε από ποίηση. Δεν είχε χρόνο για αυτά γιατί πάντα είχε άλλες έγνοιες. Καμιά φορά όμως η ζωή τα φέρνει περίεργα. Στην περίπτωση του μάλλον ήρθε αυτή και τον βρήκε. Ήταν η συνοδός του, αν και το κατάλαβε αργά. Πρακτικά του πρόσφερε στιγμές και συναισθήματα που πολλοί θα ζήλευαν και θα ήθελαν να ζήσουν με σκοπό να τα αποτυπώσουν. Κάπως έτσι στην πορεία της ζωής του ανέπτυξε ένα όμορφο είδος περηφάνιας.




Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Short term memory-a license to kill things.


Αλλιώς θα την λέγανε Θανάση την Ζωή.

Δεν συγκρατώ ονόματα. Δεν σε πειράζει, ούτε και εμένα. Ποτέ δεν με πείραξε. Πόσο μάλλον τώρα.

Ξέρεις προς τα που είναι η θάλασσα από εδώ, ε? Σιγά μην ήξερες. Εξάλλου είναι ολόκληρη επιστήμη να βρεις προς τα πού είναι η θάλασσα στην θεσσαλονίκη όντας σε ένα γαμημένο μπαλκόνι που από κάτω φιλοξένει μία ατελείωτη κατηφόρα. Να το καταλάβω όμως…  ήσουνα καστανόξανθη και ζαλισμένη.

Εσύ όμως ρε παππά είναι δυνατόν μην ξέρεις? Και δεν ήμασταν τόσο χάλια. Ούτε καν ήμασταν σε μπαλκόνι τότε.



Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

old skool


Είναι ο 50άρης της νύχτας, ο 50άρης που είναι κατηγορία ανθρώπου από μόνος του, ο 50άρης που έχει ζήσει τόσα και τόσα, ο cult 50άρης. Είναι αυτός που μόλις μπεις στο μαγαζί του θα σε κοιτάξει στα μάτια, θα καταλάβει που ήσουνα και τι έκανες, θα σου κλείσει το μάτι, θα περάσει το χέρι του στον ώμο σου και με χαρακτηριστική φυσικότητα θα σου πει ‘’που είσαι παικταρά μου?’’. Μετά παραγγέλνεις ποτό, σκάει και η πρώτη γύρα σφηνάκια και κάπως έτσι ξεκινάει το αποτελείωμα σου. Σε κάποια φάση θα αράξεις την ζάλη σου στη γωνία και θα κοζάρεις κάνα χαζοβιόλικο λοκώ που κάτι θα προσπαθεί να αποδείξει θέτοντας το ρητορικό ερώτημα στον εαυτό σου ‘’την βρίσκω με ηλίθιες ε?’’. Αυτή είναι η στιγμή που θα έρθει ο τυπάς δίπλα σου και θα ανοίξετε συζήτηση.
Γύρω στις 8 το πρωί κατευθύνεσαι προς το ταμείο βγάζοντας τα 50 ευρώ που πρέπει να δώσεις αλλά… σου κρατάει μόλις 10 γιατί έτσι γουστάρει. Όπως καταλαβαίνετε δεν γινόταν να θέλω να πάει καλά ο χρόνος χωρίς να δώσω μία χειραψία μαζί του.

Μερικές φορές με κουράζουν η  ηθική, οι αξίες και οι νόμοι. Με κουράζουν οι καθωσπρεπισμοί. Με κουράζει η αδράνεια. Με κουράζει η έλλειψη σπίντας στο μυαλό. Με κουράζουν οι καλοί άνθρωποι. 

Γουστάρω την ουσία αυτής της ανουσιότητας. 


Για πόσο εξάλλου να αρνηθείς τα πάθη σου.