Πάει καιρός που μεγάλωσα αλλά ξέρω…

Ξέρω ότι η σημερινή αγκαλιά είναι η καλύτερη που είχα. Με πήρε μαζί της και δεν δίστασε να μου δείξει τον δρόμο. Με πόνεσε εκεί που έπρεπε και έφερε το χαμόγελο όταν το χρειάστηκα. Πήρα σαν δώρο την ομορφότερη νύχτα και όλα εκείνα τα νεκρά λουλούδια που βρήκα μέσα της. Δεν χρειάστηκε να λυπηθώ αλλά ούτε καν να ερωτευτώ. Ήταν εκεί για εμένα. Ήταν πάντα εκεί για να μου προσφέρει ένα καινούργιο συναίσθημα δυνατότερο από το προηγούμενο. Κάτι περίεργες νύχτες ξάπλωνα πάνω της, μου έδειχνε τα χρώματα της και μου ψιθύριζε στο αυτί… ‘’τα καλύτερα χρόνια σου’’. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία μου.