Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Δείπνο σε ένα fine dinning εστιατόριο ενός 5αστερου ιστορικού ξενοδοχείου.


            Με την κουζίνα πάντα τα πήγαινα καλά. Η Έιμι ήταν η σου σεφ μας και ήταν μια περίπτωση ενός σκληρά εργαζόμενου κοριτσιού, σε ένα χώρο με μεγάλη ταλαιπωρία και μεγάλες απαιτήσεις. Τα χέρια της είχαν πολλά σημάδια από καψίματα, η επιδερμίδα του προσώπου της φαινόταν να στεγνώνει κάθε μέρα αλλά αυτή ήταν και η γοητεία της. Όταν τελείωνε τη βάρδια, άφηνε τα μαλλιά της ελεύθερα, φορούσε το καφέ παλτό της και έστριβε ένα τσιγάρο… ήταν όμορφη και γοητευτικότατη. Δε ξέρω πραγματικά πόσα χαμόγελα έχω ανταλλάξει με αυτό τον άνθρωπο. Ίσως και να έπρεπε να κάνω την κίνηση αλλά λίγη σημασία έχει τώρα. Ο σεφ με γούσταρε. Τον λέγαν Μπράιαν και ήταν γέννημα θρέμμα της Σκωτίας. Η προφορά του ήταν πολύ δύσκολη και οι ταχύτητες στις οποίες δουλεύαμε ακραίες με αποτέλεσμα να τον κοιτάζω συνεχώς στα χείλη, να παρατηρώ την κινησιολογία του προσπαθώντας να ερμηνεύσω κάθε πιθανή λεπτομέρεια που μπορεί να μου χρησίμευε πέραν της ομιλίας. Δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα… απλά σε ένα πάρτι μου γύρισε ένα ωραίο και από τότε ήταν σαν να ήξερα και να ήξερε.  Ήταν αλανάκος, πάντα έπινε τσιγάρα στα διαλείμματα και πάντα ήταν χέζα. Παρόλα αυτά ήταν άψογος στην δουλειά του.  Όταν γινόταν κάποιο λάθος, αυτό σχεδόν πάντα θα ήταν ευθύνη του εστιατορίου και όχι της κουζίνας. Σε αυτές τις περιπτώσεις έπρεπε να κρυφτείς πίσω από κάποιο τοίχο γιατί κυριολεκτικά έφευγαν πιάτα στον αέρα. Ήταν τρελός, οι περισσότεροι σεφ είναι τρελοί, ειδικά στα fine dinning εστιατόρια.

Σε αυτά τα εστιατόρια έρχονται οι φαντεζί φραγκάτοι gentlemen και πληρώνουν 300 λίρες για δείπνο 2 ατόμων μήπως και δουν να πάλλεται για χάρη τους το μεταξένιο αιδοίο της κυρίας που έχουν απέναντι τους, πολυεθνικές που νοικιάζουν τον χώρο έναντι πολλών χιλιάδων λιρών για πριβέ συναντήσεις και στέλνουν τους CEO τους με ελικόπτερα ή ακόμη ζευγάρια που είναι συχνοί-αγνωστοί πελάτες και τυχαίνει Σάββατο βράδυ να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το τραπέζι Νο6. Θεωρητικά αυτό και το Νο5 ήταν τα καλύτερα τραπέζια γιατί ήταν δίπλα στα παράθυρα που κοιτούσαν στους κήπους του ξενοδοχείου. Μερικές φορές ένιωθα ότι ζω σε μία σαπουνόπερα που εκτυλίσσετε σε ένα ιστορικό ξενοδοχείο και ο καθημερινός μου στόχος είναι να βγω εγκεφαλικά αλώβητος από εκεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι Cunninghams, ένα ζευγάρι γύρω στα 55 τους που κάθε Κυριακή είχαν κλεισμένο το τραπέζι Νο6. Με το που περνούσαν την είσοδο του ξενοδοχείου ο κος Cunningham θα παρέμενε εκεί ενώ η κα Cunningham θα συνέχιζε μόνη της αφήνοντας πίσω τον σύζυγο της, διασχίζοντας την εντυπωσιακή αίθουσα υποδοχής θα ανέβαινε τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην λευκή πανύψηλη πόρτα του εστιατορίου και θα προχωρούσε για ακόμη λίγα μέτρα μέχρι το τραπέζι Νο6. Σε αυτό το σημείο ο σύζυγος ξεκινούσε με πολύ γρήγορο βήμα, σχεδόν τρέξιμο, έκανε την ίδια διαδρομή και λίγο πριν η κα Cunningham ακουμπήσει τον αφράτο και καλοθρεμμένο πωπό της στην καρέκλα εκείνος προλάβαινε και έβαζε ένα μαξιλαράκι από κάτω. Κάθε Κυριακή λοιπόν όσοι δούλευαν είχαν μια ξεκάθαρη αφορμή να αναρωτηθούν για την τροπή της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους παρακολουθώντας αυτό το τελετουργικό. Κατά βάθος όμως ήξερα ότι είμαι μόνος, πιο μόνος από ποτέ, αποσβολωμένος, κυριευμένος με ερωτήσεις και με ενα σαγονι στραβωμένο. Μα δε βαριέσαι συνήθιζα να μου ψιθυρίζω … ο καθένας είναι πρωταγωνιστής στη δική του ταινία και μάλλον η κα Cunningham κάτι ξέρει παραπάνω. Συνήθως οι μισοί πελάτες είχαν και μία ιδιαιτερότητα. Π.χ. ιδιαίτερα της μοδός σε αυτούς τους κύκλους είναι να δηλώνεις gluten free. Φυσικά πολλές αλλεργίες και πάει λέγοντας. Οι πλούσιοι πρέπει να έχουν πράγματα να συζητάνε και να γεμίζουν το χρόνο τους. Εσύ ασχολείσαι με την αρχιτεκτονική του τραπεζιού μετρώντας τα εκατοστά κενού που πρέπει να έχουν μεταξύ τους όλα τα αντικείμενα ευθυγραμμίζοντας ή διασταυρώνοντας τα απαραίτητα, τους βοηθάς να καθίσουν, τους νταντεύεις βάζοντας τους την πετσετούλα στα πόδια, τους χαμογελάς ενώ από μέσα σου τους εύχεσαι τον πιο επίπονο καρκίνο… τρέχεις σαν το σκυλάκι τους και με κοφτές ματιές κοιτάς τα βυζιά της κόρης, της γκόμενας ή της γυναίκας του φραγκάτου χλεχλέ για τα οποία διακριτικά ενημερώνεις τους συναδέλφους σου και τους στέλνεις έναν-έναν να τσεκάρουν. Ένας τέτοιος χώρος για έναν άνθρωπο του είδους μου θα μπορούσε να είναι ένα είδος προετοιμασίας σαν να επρόκειτο να δώσω για τις εισαγωγικές μου σε κάποια υποκριτική σχολή ή κάτι ανάλογο.


Αυτοί οι χώροι ήταν ανέκαθεν έκθεση της τέχνης στον πλούτο. Αίθουσες φτιαγμένες από φτασμένους αρχιτέκτονες, περίτεχνα αντικείμενα όπως επιβλητικοί πολυέλαιοι και επιχρυσωμένα σκαλιστά ρολόγια τοίχου, πίνακες και σπάνιες χειροποίητες ταπετσαρίες περασμένων αιώνων να στολίζουν τους τοίχους. Ένα 5άστερο ξενοδοχείο με ιστορία 500 ετών σε μια συνολική έκταση ιδιοκτησίας 1200 στρεμμάτων. Αίθουσες, εκκλησίες και δωμάτια αφιερωμένα ονομαστικά σε πρώην ιδιοκτήτες ή παροδικούς κατοίκους όπως ο Τσόρτσιλ, η βασίλισσα Ελισάβετ, η οικογένεια Ρομανοφ. Οι χώροι του έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς για σκηνές πολλών γνωστών ταινιών όπως ‘’Μάτια ερμητικά κλειστά’’, ‘’James Bond’’ και τα λοιπά, και τα λοιπά. Την καλύτερη δουλειά την κάναν κάτι μάγκες που μια δεκαετία πριν κατάφεραν να κλέψουν μεγάλος μέρος αυτής της κληρονομιάς σε μια περίοδο που το ξενοδοχείο ήταν κλειστό αναγκάζοντας τους σημερινούς ιδιοκτήτες να στείλουν ότι περίσσεψε σε μουσεία του Λονδίνου αντικαθιστώντας τα ορίτζιναλ κομμάτια με ρέπλικες. Σκεφτόμουνα συχνά όσο δούλευα εκεί μέσα ότι τέτοιους μάγκες χρειάζεται ο κόσμος μας σήμερα. Σκεφτόμουνα ότι θα ήθελα πάρα πολύ να γνωρίσω τέτοιους μάγκες κάποια στιγμή. Ίσως γιατί πιθανώς να είχαμε την ίδια αισθητική, αντίληψη και κατανόηση της λέξης ‘’ιδιοκτησία’’.


Κάποιες μέρες ήταν απερίγραπτα κουραστικές αλλά προσπαθούσα να με αποζημιώνω και γω με ότι έβρισκα. Έτσι με βόλευε ο Αντρέα στα κρυφά και μου έδινε να δοκιμάζω από τα κρασιά όταν κανείς δεν κοιτούσε. Μπορεί να δοκιμάζαμε κρασί 200 λιρών και να μου έλεγε ‘’Good but still young’’, εγώ γελούσα και του έλεγα ‘’You are the one who knows mate and I trust you’’ σηκώνοντας το πανάκριβο ποτήρι μου, κουνώντας το κυκλικά για να ανακατευτεί ο οίνος απελευθερώνοντας το άρωμα του και πίνοντας σαν κανένας κιουρίος των παραπάνω περιγραφών μου. Μετά τα καραγκιοζιλίκια μου γελούσαμε για λίγο και επιστρέφαμε γρήγορα στη δουλειά πριν μας δει κανείς. Ο Αντρέα ήταν 31 χρονών ,Ιταλός σομελιέρ, συμπαθέστατος, μιλούσε σπαστά αγγλικά και ήταν κρυφός χασικλής. Σπούδαζε νομική και λίγο πριν ορκιστεί αποφάσισε ότι δεν θέλει να έχει σχέση με το αντικείμενο με αποτέλεσμα να μη πάρει ποτέ το χαρτί, στη συνέχεια να βγάλει μια σχολή για σομελιέρ και να τον βγάλει ο δρόμος στην Αγγλία. Σε δύσκολες βραδιές που είμασταν πιεσμένοι μου έλεγε χαμηλόφωνα ‘’Same shit different day, remember?’’ και συνέχιζε, ‘’I know what you are. I like your philosophy man’’ και μου έκλεινε το μάτι. Με καταλάβαινε και με ανέβαζε ο Αντρέα.


Το τελευταίο Σάββατο μου το πέρασα στο πάσο παρέα με τον σεφ. Τριάντα λεπτά πριν τελειώσουμε μου είπε πως έχει μια πρόταση στα χέρια του για 40k ετησίως και ότι σε μία βδομάδα φεύγει για το Jersey, ένα νησάκι μεταξύ Αγγλίας-Γαλλίας που επισκέπτονται εύρωστοι άνθρωποι και είναι tax free. Στη συνέχεια έβαλε κάτι uplifting trance και ξεκινήσαμε να χορεύουμε σαν παλαβοί με τον ιδρώτα να στάζει στα κούτελα μας. Το επόμενο Σάββατο ήταν η τελευταία εργάσιμη του Μπράιαν και η μέρα που παραιτήθηκα και εγώ με τη σειρά μου. Είχα σιχαθεί τον χώρο, τους πελάτες, τους συναδέλφους, τις μυξιάρες που ξέρανε πόση δύναμη έχει το κλάμα ή την εύνοια που γίνεται να κερδίσεις μέσω μίας πεολειχίας, τον καραφλό μου μάνατζερ που έτρεχε για εμφυτεύσεις στο Λονδίνο μα περισσότερο τον ασσίσταντ μανατζερ, ένα 24χρονο σίχαμα. Και ο καθωσπρεπισμός αυτός θεέ μου, ο καθωσπρεπισμός αυτός. Εκμεταλλευότανε τα συμβόλαια που είχαν κάποια παιδιά και δεν τους πλήρωναν τις παραπάνω ώρες. Όλα αυτά για 7,23 λίρες την ώρα. Κάπου εκεί τα μάζεψα και έφυγα. Προσπάθησε μέσω τρίτων να με μεταπείσει. Φυσικά αρνήθηκα μαθαίνοντας αργότερα ότι με προόριζε και ήθελε να με εκπαιδεύσει για σομελιέρ. Τα όρια μου είχαν καταπατηθεί και είχε έρθει η ωρα να συνεχίσω τον δρόμο μου. Δεν έχω καταφέρει να κοιτάξω πίσω όσες φορές και αν το έχω προσπαθήσει στη ζωή μου. Μετά από εμένα ακόμη δύο ακόμη παιδιά παραιτήθηκαν, πράγμα που μου πρόσφερε μία σχετική ικανοποίηση. Παρόλα αυτά θα ήθελα κάποια στιγμή να σταθώ τυχερός και να τον βρω μπροστά μου. Έτσι απλά για να μου φτιάξει τη μέρα, έτσι απλα για να γελάσω, με τον ίδιο τρόπο που γελούσα με τους μόνιμους του στρατού. Αν όχι, τότε δεν θα ήταν άσχημο να ξυπνήσω μία μέρα και να βρω ένα μήνυμα από ένα από τα παιδιά που δουλέυαμε μαζί που να λέει ‘’Hey mate how are you, have you heard what happened last Saturday? Stefano and Jonathan died in a car accident on their way back home’’ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και στη συνέχεια να τραβήξω όλες τις κουρτίνες του διαμερίσματος στο οποίο θα είμαι τότε ένοικος ώστε άπλετο φως να καταλάβει τον χώρο και να κατευθυνθώ προς την κουζίνα αργά μα τόσο αργά λες και μου ανήκει ο υπολειπόμενος χρόνος τούτου του κόσμου, με μικρές χορευτικές κινήσεις λες και τα αυτιά μου είναι αποδέκτες κάποιων τζαζ μελωδιών και να φτιάξω έναν ελληνικό καφέ στην μνήμη τους. Τιμητικά και λόγο περίστασης θα τον έπινα σκέτο καθώς συνηθίζω να τον πίνω με ολίγη.


Δεν θα έλεγα ότι είμαι κακός άνθρωπος. Απλά πιστεύω ότι η ζωή παύει να είναι δικαίωμα αν δεν μπορείς να ανταποκριθείς, να ανταποδώσεις, να δικαιώσεις την τυχαιότητα της ύπαρξης σου. 

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Δεν είναι λάθος.


Μα εσύ είσαι καθώς πρέπει.
Σε ξέρω τόσο καιρό και ούτε λίγο σάλιο δεν έχουμε ανταλλάξει.
Μάλλον πρέπει να το αποδεχτώ ότι είναι πολύ πιο διασκεδαστικό να φλερτάρεις δεσμευμένες τύπισσες με υποτροπιάζουσες τάσεις παρά ελεύθερες αγάμητες.

Είναι σαν να ψάχνεις τα όρια ενός ανθρώπου.
Τον παρατηρείς και ψάχνεις τα παραθυράκια στην προσωπικότητα του.
Και όλοι έχουμε παραθυράκια.
Και όταν βρεις μερικά από αυτά, τότε ξεκινάς και του βάζεις δύσκολα.
Και σίγουρα παίζει ίντριγκα.
Και σίγουρα δεν σε ενδιαφέρει η απόρριψη αφού εξ αρχής παίζεις με την πλάτη στον τοίχο.
Και σίγουρα είσαι μαλάκας… ή μήπως δεν.

Δεν έχω ιδέα αν κάνω κάτι λάθος μαζί σου ή αν απλά είσαι η μέχρι τώρα δυσκολότερη μου πρόκληση.
Δεν είσαι σαν εμένα γιατί αν ήσουνα απλά θα το βούλωνες λίγο, θα με κοιτούσες και έπειτα η συνέχεια θα ήταν τόσο απλή.
Μα μιλάς συνεχώς και χαζογελάς και εγώ δε μπορώ παρά να σε φαντάζομαι στα τέσσερα με την ξανθιά κοτσίδα σου τοποθετημένη ψηλά στο κεφάλι σου, το μαύρο σουτιέν σου και το τέλειο καλοκαιρινό κοφτό σορτσάκι σου.
Από αυτά που δεν είναι εφαρμοστά, από αυτά που μπορείς απλά να παρακάμψεις την αφαίρεση τους.
Εξάλλου το γαμήσι με ρούχα θα είναι πάντα καλύτερο του αντίθετου.

Όμως του αϊδίου σου ο μοναδικός θαμώνας θα πρέπει να αισθάνεται αρκετά ασφαλής.
Και εγώ για απόψε απέτυχα.
Κάθε φορά μαζί σου ένα ακόμη απόψε που διασκεδάζω.
Να θυμάσαι ότι μια παρτίδα παίζουμε στην οποία παίζω με αβάντζο.
Την αλήθεια την ξέρω για σένα.

Για αυτό θα περιμένω να υποτροπιάσεις.


Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Τα καλοκαίρια μου γαμάνε το μέλλον.


Σαπισμένα σταφύλια και μοβ άνθη.
Σώματα γεμάτα μελανιές.
Όλες οι πτυχές της ζωής μέσα από στίχους και παρομοιώσεις παραδοσιακών, νησιώτικων και ρεμπέτικων τραγουδιών.

Δεν έχω κουράγιο να προσπαθήσω να γοητέψω, όλα πλέον τα βλέπω μια ευθεία γραμμή και νομίζω τζάμπα το κουράζει ο κόσμος γενικά.
Μερικά ψέματα και φύγαμε στα σκοτάδια.
Σταρχιδισμό και στιγμιαία τρέλα και ούτε που νοιάστηκες για την δική σου ικανοποίηση.
Πάλι ψέματα για το που θα ξαναβρεθούμε και όλα κυλάνε βλέπεις.

Γύρω στις 8 με 8μιση, εκεί στη δύση του ηλίου όλοι είμαστε ομορφότεροι έλεγε μια φίλη.
Είναι ίσως το χρώμα που το φως δίνει στο πρόσωπο μας, αυτό το περίεργο πορτοκαλί που απλώνεται παντού.
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου, οι μικρές σκιές των ρυτίδων, τα ταλαιπωρημένα μάτια, τα μαλλιά που ακόμη γυαλίζουν από τη θάλασσα.
Είναι οι ώρες που ετοιμάζεσαι να υποδεχτείς το βράδυ και η διέγερση του νου ξεκινά και εσύ πλάθεις ότι γουστάρει η ψυχούλα σου.
Σκέφτεσαι το πιο όμορφο αύριο.
Εδώ μοιραζόμαστε ιστορίες της παιδικής μας ηλικίας ξαπλωμένοι στο τσιμέντο του λιμανιού και γελάμε.
Ξέρεις, τα κλασσικά.
Το πρώτο μας ψείρισμα, οι πρώτες παρέες, τα πρώτα μας φιλιά, η πρώτη μας φορά, τα πρώτα τσιγάρα, το πρώτο μεθύσι. 
Κλασσικά πραγματάκια που πάντα έχουν γέλιο ειδικά αν υπάρχουν καλοί αφηγητές.

Το νησί με έχει αλλάξει.
Έγινε η αιτία που ερωτεύτηκα τα καλοκαίρια.
Είναι σαν ένα φυσικό πρόσωπο που έρχεσαι τον αύγουστο για να του κλαφτείς, να του πεις τα κατορθώματα του χρόνου που πέρασε.
Ένας ανυπόφορος απολογισμός.
Και λίγο πριν ολοκληρώσεις έναν ακόμη απολογισμό έχει πάει η ώρα 9 το πρωί και παίζουν αγκαλιές με άτομα που μόλις λίγες μέρες ξέρεις.
Μαθαίνεις να κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια μεθυσμένος.
Και όταν βλέπεις μάτια να κρατιούνται κλειστά για πάνω από 5 δευτερόλεπτα συνειδητοποιείς τον νταλκά.
Το πράμα ρέει μέσα μου και ώρες ώρες δεν μπορώ να συζητήσω, είναι πραγματικά δύσκολο αφού το μόνο που θέλω να κάνω είναι να χαλβαδιάζω χείλη και να παίζω ταυτόχρονα με τα δικά μου.
Δαγκώνεσαι και ξανά δαγκώνεσαι.

Κούρασε η χημεία να με κάνει ειλικρινή σε βαθμό που να με θαυμάζω.
Όταν έφτανε η ώρα για ύπνο σωριαζόμασταν μέσα στη σκηνή με βουλωμένα ρουθούνια και πονοκέφαλο.
Μέσα στα γούστα.
Αλητείες που αγαπήσαμε.
Αλητείες που σε ξυπνάνε και σου λενε ‘’είσαι 25 γαμώ τη παναγία, τράβα ζήστο ρε μίζερε’’.
Ένα ακόμη καλοκαίρι στο νησί ικανό να ανακατέψει στομάχια, αρκετό για να παρθούν τελεσίδικες αποφάσεις.
Άραγε μπορείς να πεις ότι μία επίσκεψη σε ένα τόπο ήταν ικανή να σε αλλάξει?

Γύρισα, ανέβηκα πάνω και πέρασα από δικαστήρια βαρδάρη, εγνατία, καμάρα, ναβαρίνου, νέα παραλία κ έφτασα σχεδόν μαρτίου.
Θερμοπυλών 33.
Εκεί που άρχισαν όλα.
Σε μια ταράτσα που πριν 7 χρόνια έφαγα τις πρώτες μου σφαλιάρες.
Έγινα για λίγο ξανά εκείνος ο 18χρονος πιτσιρικάς 
που ανακάλυπτε τον κόσμο και διέσχισα αναμνήσεις.
Μα δε μ’ άγγιξε τίποτα αυτή τη φορά.
Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι όλα έχουν τελειώσει
 μαλάκα μου.
Γιατί όπως και να το κάνουμε μία πόλη από την οποία λείπουν όλοι αυτοί που σε έκαναν να την αγαπήσεις... δεν έχει να σου πει τίποτα.
Είναι σαν ένα νεκροταφείο που πάντα ασυναίσθητα 
θα το συγκρίνεις με το τότε.
Και όλων των ειδών οι συγκρίσεις ανά καιρούς 
μου χουν γαμήσει το κεφάλι.
Το κεφάλαιο αυτού του τόπου έκλεισε.
Έκλεισε όταν βρήκα τα αρχίδια να συμμετάσχω συνειδητά σε αυτή τη ρουλέτα.



Και ο καιρός πέρασε και έχουμε οκτώμβρη και η βαλίτσα μου είναι σχεδόν έτοιμη. 
Σε λίγες μέρες αναχωρώ.


Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Δώσε μου έναν τίτλο φυγής.


Για λέγε μάγκα.
Τι κάνουμε τώρα.
Με φτύνει ο πατέρας μας από ψηλά και εσύ κοιτάς το θέαμα.
Αυτοί είμαστε.
Μη γελάς.


Συνήθισα να βλέπω μπάτσους και να αλλάζω δρόμο.
Καλά παιδιά είναι και στον τάφο οι πάντες ξανασμίγουν με την γαλήνη του νου που σαν αιώνιες οντότητες αγάπησαν και βίωναν πριν τη γέννα τους.
Αλάνθαστοι και ωραίοι πριν το πρώτο φως δουν, πριν τους παραλάβουν οι σκάρτοι.


Τα χείλη μας σπάνια πιώματα ψάχνουν να γευτούν και εγώ να κρέμομαι από κάποιο μπαρ.
Συζητήσεις της πλάκας μάγκα.
Να ευχαριστώ που υπάρχει κάτω από το μπαρ μια μπάρα για τα πόδια αφού είμαι ολόκληρος χυμένος και ότι πιο σταθερό έχω πάνω μου είναι το χαμόγελο μου.
Θυμάμαι να τρέχω να προλάβω το τραίνο ξημερώματα για να παρουσιαστώ ξανά στρατόπεδο
Σκνίπα να είμαι και να ξερνώ λίγο πριν μπω η ακόμη και μέσα στην βρωμερή του χέστρα
Να γελάω μπροστά στον καθρέπτη με στόμα πιο στυφό από ποτέ.
Να γελώ ξέροντας ότι πάλι θα υποφέρω στους ίδιους διαδρόμους χωρίς έναν δικο μου πλάι μου.
Να γελώ γιατί με έχω τι και αν δε το πήρα πρέφα.
Μα γάμησε το,  παρελθόν είναι και αυτό.
Όταν σας βλέπω θυμάμαι αψυχολόγητες μανούρες με τελειωμένους τύπους.
Ξεκόλλα όμως γιατί τώρα λέμε ότι ωριμάσαμε.


Βρώμικα στόματα κυνηγάνε μεθυσμένα κορίτσια στο δρόμο της επιστροφής.
Υποταγή στην επιβλητική κυριαρχία της ματαιότητας.
Βία, έρωτας, άσχημη ειλικρίνεια, δόντια να τρίζουν,  χαμηλοί παλμοί λόγω κυνικότητας και ο πόνος να ζητάει να πνιχτεί.
Πες μου, κάνω κάνα βήμα η απλά το χάνω?
Γιατί εγώ δεν έχω ιδέα με αυτό το ελαττωματικό κεφάλι που κουβαλάω.
Φυλακισμένος στο ελάχιστο αυτό εμβαδό.


Κάθε μέρα νιώθω να χτίζω το ίδιο οικοδόμημα απ’ την αρχή.
Για πόσο ακόμα.
Στις 7 πιάνω δουλειά.
Σκέφτομαι ότι τουλάχιστον δεν πρόκειται να πεθάνω μέσα στις επόμενες 9 ώρες.
Μία ενθαρρυντική σκέψη για να κυλίσει και αυτή η μέρα.
Και στην συνέχεια μάγκα μου μέσα σε αυτό το 9ωρο γίνομαι ποιητής.


Μάζεψε τα και έλα να φύγουμε από τα ξενέρωτα αυτά χώματα.
Θα ζήσω για να επιβεβαιώσω τα ευρήματα της φαντασίας μου.
Θυμάμαι με ένα σάπιο μηχανάκι γυρίζαμε τρικάβαλο τραγουδώντας με μπουκάλια στα χέρια φωνάζοντας στους περαστικούς “ληστεία”.
Να σας κλέψουμε το είναι σας θέλαμε.
Μα με τόση φτήνια που έπαιζε σπάνια γυρίζαμε σπίτι με κάτι αξίας πάνω μας.


Σαν και αυτούς δεν γίνομαι.
Σαν και αυτούς μη γίνεσαι.


Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Αυτό που σου αναλογεί.


Και δώσαμε αγώνα για να αποδώσουμε την ζωή.
Απομονωθήκαμε μέσα σε δωμάτια.
Παραδοθήκαμε σε κραιπάλες και μαστούρες που χρόνια κράτησαν.
Ναρκωτικά για ρομαντικά μυαλά.
Στιγμές μπερδεμένες που η μία να ακυρώνει την ύπαρξη της άλλης.
Συνευρέσεις που υπολείπονται τόσης λεπτομέρειας ώστε να αμφιβάλλεις για την πραγματική τους έκβαση.
Λες και ήταν κάποιο στοίχημα να καταφέρουμε να ακυρώσουμε την λειτουργία του μνημονικού.
Λες και ήταν μία θεραπεία που κάποιος γιατρός μας έδωσε και εμείς πιστά ακολουθήσαμε σαν φοβισμένοι μεσήλικες για το μέλλον της υγείας μας.
Το ξημέρωμα μας βρήκε με μουσκεμένα μάτια μπροστά σε αυτόν τον πετυχημένο βιασμό.
Το να μην προσπαθώ έγινε κτήμα μου.
Αν προσπαθείς δεν μπορείς να μιλάς για βίωμα , ταλέντο, έρωτα, ευτυχία, αλήθεια αλλά για ένα δημιούργημα και μάλλον πρέπει να σκεφτείς το νέο όνομα που θα του δώσεις.
Οτιδήποτε ακυρώνει την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων δεν έχει θέση μέσα μου.
Το μπουρδελάκι που χω στο κεφάλι μου είναι πολύ κουρασμένο.
Το να αναζητώ το πιώμα και να χάνομαι στους εμμονικούς του διαδρόμους έγινε στάση ζωής.
 Και εσύ καλή μου σκατά το γέμισες.
Η χώρα μου, η πόλη μου και οι αγαπημένοι.
Φιγούρες που ατόνησαν και είναι πια τόσο αδύναμες.
Δεν μπορούν να με κρατήσουν ζωντανό και εγώ δεν μπορώ να επιβληθώ στη θλίψη.
Δέκτης μιας άτυπης προδοσίας.
Μετατράπηκα σε σολίστα της σκέψης για να παραμένω ατσαλάκωτος ή τουλάχιστον έτσι να δείχνω.
Τα ψυχολογικά μου αραδιασμένα μια φόλα δίχως τέλος.


Είναι μια διασταύρωση που ξέρω από παλιά.
Μόνο όταν φτάσει η Παρασκευή ξεκινάει και έχει κίνηση.
Τις υπόλοιπες μέρες μοιάζει να είναι κομμάτι κάποιου ατελείωτου δρόμου της αμερικής που όσο και αν ταξιδεύεις πάνω του δεν πρόκειται να συναντήσεις άνθρωπο.
Ένας ορίζοντας μπροστά σου που το μάτι σου χάνεται και τίποτα δεν μεσολαβεί ανάμεσα τους.
Εκεί που το έδαφος και ο ουρανός γίνονται ένα.
Τα σκυλιά αυτής της διασταύρωσης είναι υπέροχα.
Αυτό με το αχρηστευμένο πόδι ξεχωρίζει.
Πανέμορφα και βρώμικα ταυτόχρονα.
Παρατημένα εκεί μα με τον καιρό αλήτες έγιναν που φόβο δεν έχουν.
Κουράγιο μου δίνουν.


Κάνε μου τη χάρη και χαμογέλα μου.
Χαμογέλα μου γιατί μπορεί να μην υπάρχω μέσα στο ‘μετά’.
Κάποιος που πήρε αποφάσεις και του είναι τόσο δύσκολο να κοιτάξει πίσω.
Κάποιος που έφυγε, ζαλισμένος χάθηκε, ξεχάστηκε και ίσως αυτό να είναι μία πραγματική ανάγκη.
Και ίσως ο δρόμος με βγάλει σε χαμένους τόπους, σε ηλιόλουστα μεσημέρια που να θυμίζουν το εδώ.
Χυδαίο και επιθετικό δε θέλω να με βρίσκεις.
Είναι που καμιά φορά τα χάνω.
Η ζωή είναι απέναντι μας μα είναι πένα αγάπη μου.
Είναι ένα φίνο πουτανάκι που μου έμαθε με λάθος τρόπους να καυλώνω.
Για αυτό είμαι τώρα εδώ.
Αξίες να αποδίδω.
Μη μου μιλάς για πολυπλοκότητα.
Στα γαμημένα χέρια μου αφήσου.


Σε πράσινα παγκάκια τις μονάκριβες ιδέες μου ξεπουλούσα και το μόνο που ζητούσα ήταν οι δείκτες του ρολογιού να κυλήσουν μα αυτοί βήμα δεν έκαναν.
Κοίτα όμως που κύλησαν και τώρα είμαι εδώ νου και σώμα όπως θέλω να διατάζω.
Κανείς δεν ήταν εκεί.
Κανείς τώρα εδώ.
Καθείς στο νου του τον ίσκιο στέκεται και προσπαθεί να πείσει πως τον ήλιο ψάχνει.
Το πιο κοινότυπο ταλέντο της εποχής.

Αυτό του να σε ξεγελάς.

Το χεις?


Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Λέξεις να ερωτευόμαστε.


Περνώντας και εμείς ντόμπρα λόγια ψάχναμε

Ρίξε και γέμισε μου το ποτήρι
λευκή σελίδα μπροστά σου 
μία ξεκάθαρη ευκαιρία που πρέπει να εκμεταλλευτείς 
κάτσε και μάζεψε μία μία τις λέξεις από το στόμα μου 
συνήθως σου τα έλεγα ωραία και γούσταρες
προσπαθούσες  μάταια να το κρύψεις
γούσταρες που αναγκαζόσουνα να σκέφτεσαι για λίγο μετά από κάθε πρόταση μου 
και γω με τη σειρά μου γούσταρα τις απαντήσεις που έπαιρνα.

Ίσως το κρεβάτι σου  να μην ήταν κάτι το ιδιαίτερο 
μέτριο θα το χαρακτήριζα.
Μαλακίες λέω.
Το κρεβάτι σου ήταν καταπληκτικό.
Μα δεν είναι εκεί το θέμα.
Ίσως δεν χρειάζεται να του αποδώσω τον οποιοδήποτε χαρακτηρισμό αφού κάθε φορά που φτάναμε εκεί τα μυαλά μας είχαν ήδη τελειώσει αρκετές φορές.

Ανάμεσα σε ένα ζευγάρι πόδια παίρνουμε σχήμα 
δημιουργία
μεγάλο κομμάτι της εσωτερικής μου διαμόρφωσης πολύ αργότερα ανάμεσα σε ένα άλλο
έχω ξεχάσει την αίσθηση
ξέχασα σχεδόν τα πάντα 
χαρακτηριστικό μου δεν είναι πλέον η μνήμη μήτε και η λογική
δε μου βγαίνουν πια οι υπολογισμοί
βασιλιάς δίχως στέμμα
τα πάντα σχήμα οξύμωρο 
η ροή μου ανεξέλεγκτη 
και ούτε που με παρακολουθώ
θα πρεπε να στέκεσαι σε μία γωνία να θαυμάζεις το χάος να απλώνεται μέσα μου 
αναίσθητος από υπερβολική αυτοπεποίθηση με ένα μυαλό απροσπέλαστο
έγινε κάτι σαν έκθεμα που απαγορεύεται η επαφή μαζί του
κάθε επιτυχημένος έλεγχος συναισθημάτων ένα βήμα πιο κοντά στην πλήξη
σηκώνω ψηλά την γροθιά για να αποσπάσω τον λόγο 
και όταν τον παίρνω ζητώ πίσω μια παράνοια όπως αυτή που λάτρεψα
αυτή που μου κλέψανε 
αυτή που την έκανα να τρέξει μακριά 
αυτή από την οποία τρομαγμένος έφυγα 
αυτή που έδιωξα και διώχτηκα.

Και έχω την κατάρα πριν καν ολοκληρωθεί η δημιουργία μιας ονειρεμένης στιγμής εγώ ήδη να βιώνω το τέλος της. 
Ίσως να φταίει που τον αλάνθαστο έρωτα στον νου μου έπλασα νωρίς.

Ξέρεις τι? 
νομίζω ότι θα μπορούσα να αναγνωρίσω οποιαδήποτε γωνία του σώματος σου
κοιτάζω τα μαλλιά και όμως δε μου μοιάζουν δικά σου
κοιτώ τα τακούνια και δε πίστεψα ότι είσαι εσύ
δε πρέπει να σε έχω ξαναδεί με τακούνια
εκτός της πρώτης βραδιάς που μου αφέθηκες
όσο και αν έχω πιει… μπρος μου στέκεσαι
όχι δε κάνω λάθος.


Γεια
τι κάνεις. 

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Ολοκληρωμένο λάθος.


Εννιάμηνος καρναβαλιστής που χαζεύει τον ουρανό να αλλάζει μορφές. Ξημερώματα,  χλωμός περιφέρομαι σέρνοντας τον ορό ως την πίσω έξοδο του αναρρωτηρίου. Το κομμάτι μου να κάνω θέλω. Πόσο πιο υγιής ο εμετός του αγνού αλκοόλ. Εκεί δεν υπάρχει αδυναμία ή πόνος παρά μόνο δικαίωση.  Ο χρόνος έπαψε να ακολουθεί τη συνήθη του ροη. Ο αέρας κυλάει από θάλαμο σε θάλαμο και κάπως έτσι η κάθε μέρα παραδίδει την εξουσία της φθοράς στην επόμενη.

Η ζωή είναι δικαίωμα. Όχι, η ζωή είναι το αποτέλεσμα μιας συνουσίας που κρύβει μέσα της τόση τυχαιότητα όση δεν πρόκειται να συναντήσεις στην υπολειπόμενη διάρκεια της. Δικαίωμα είναι η αυτοκτονία αλλά που να καταλάβετε άσχημα, άβουλα, περιφερόμενα βαρίδια. Μα σε αυτό και εγώ, ακόμη μια κότα ανάμεσα σας. Προσοχές προτάσσοντας το στήθος στην θέα ενός πανιού. Το να με βρίζω δε δουλεύει πια. Έχω σαν οδηγό μου το χρώμα του αυγούστου μα και αυτό ξεθωριάζει. Οι υποσχόμενοι έρωτες των κρύων ημερών δίνουν ρέστα. Μέσα στα χρωστούμενα αυτά κρεβάτια καμιά θύμηση σου δεν παίρνει την πρωτοβουλία να βγει μπροστά.

Η ζωή στέκεται απέναντι μου καιρό τώρα και αυτό με εξιτάρει. Μύτες θα ήθελα να ανοίξω και άλλοι με την σειρά τους να ανοίξουν την δική μου και ύστερα να αγκαλιαστούμε μέσα στα αίματα συνεπαρμένοι από μια ατέρμονη ηρεμία.  Κανείς δεν μπορεί να επέμβει στους ορισμούς μου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα και ελάχιστοι την δυνατότητα. Τα μάτια μου θα συμβαδίζουν με την αλήθεια ως το τέλος. Διαπεραστικά όσο αυτή απαιτεί να είναι. Τον άνθρωπο κάθε μέρα γνωρίζω. Η μονοτονία του με γδέρνει. Εσύ, στις πράξεις μικροαστέ, ζήτα μια θέση στο πλησιέστερο νεκροταφείο. Χώρο δώσε μου να κινούμαι ελεύθερος.


Οποιαδήποτε γραφτή ή άγραφη επιβολή δεν υπέταξε ποτέ τα θέλω που με κόπο γεννήθηκαν. Διάλεξα προσεκτικά την πλευρά της διαχωριστικής γραμμής που θα σταθώ. Ξέρω τι χάνω, ξέρω τι θα χάσω μα εύκολος δεν υπήρξα. Διάλεγω προσεκτικά τους συνοδοιπόρους μου. Προκλητικά θα φυσώ τον καπνό στη μάπα σας όσο η δικιά μου θα στάζει ένα είδος ευγένειας που μόνο ένας αφελής θα μπορούσε να εμπιστευτεί. Για πάντα η επικριτική σκιά της μεγαλύτερης αμαρτίας σας. Σε κάθε αποτυχημένη απόπειρα κατανόησης της ανθρώπινης υπόστασης θα είναι εκεί στην πρώτη σειρά. Για πάρτη σου θα έχει πληρώσει το ακριβότερο εισιτήριο. Άνθρωπε θα σε κάνει να νιώθεις λίγος και έτσι ίσως αποκτήσεις μια σχετική ικανοποίηση κάνοντας το πρώτο δύσκολο βήμα στο μακρύ δρόμο της αυτογνωσίας. Δικό σου προϊόν τα όσα είσαι αποδέκτης. Μοναδικός υπόλογος της ολοκληρωτικής σου αποτυχίας. 

Τόσα κούφια σώματα. 
Τέτοια ταλαιπωρία.